After Joey

As you all know, we have been living with a dog since November. I've already written a lot about her. Her name is Joey. I was a little bit of self-indulgent person who has obsessions about cleaning, tidiness. Also, I was extremely afraid of dogs. I had never thought about living with a dog or even open my heart to her. As I said, it was even impossible to imagine back then. And then, we met Joey, everything has changed. She was 2.7 kg when we first met. I cried a lot on the very first day of her staying. I couldn't give enough love, got alienated myself from her. I had very hard time for not being able to sleep enough, had pee on my couch and floor and everywhere. I couldn't go outside for a while. I mean, lost control of everything that I was a control freak about. And then, everything got better. I found a way to be calm. Joey learnt so fast. My friends and family were extremely big help. Then, my home is just about love and caring and giving. We became a real family. We had a great progress with her. Joey got used to not to pee inside of home after her shots had done.  Even my parents started to visit often just to see Joey more. I couldn't imagine this much of love never and ever. It's pure, eternal and unconditional love. She is more valuable to me than most of the people I know. What I am trying to say here is that don't be afraid! You owe yourself and them this favour. Everyone deserves a life that is full of happiness and love.
Ps: I am going to write a post about Joey's potty training. Everybody has their own way but I want you to listen from me for once.

Hayatımızda 4 Kasım 2014'ten beri bir minik köpeğimiz var. İsmi Joey. Daha önce defalarca bahsetmiştim zaten. Ben aşırı titizlik sorunu olan, düzen diye bağıran ve rahatıma düşkün bir insanım. Yani insandım. Ayrıca ileri derecede köpek fobisi olan bir kadındım. Bir köpek sahiplenmek, ona evimi açıp bir aile kurmak aklımın ucundan bile geçmezdi geçen sene bugünlerde. Sonra Joey geldi. 2.7 kilo olarak. Minnacık, hiçbir eğitimden, düzenden, dünyadan haberi olmayan, sokağa kısmen terkedilmiş bir minik köpek olarak hayatımıza girdi. İlk başlarda lousalı gibi ağladım mesela. Çok sevemedim, yabancıladım. Geceleri uyku uyuyamamayı çok büyük problem haline getirdim, evimin her köşesinin çiş olmasını çok dert edindim. Düzenim bozuldu, dışarı çıkamaz oldum falan falan falan. Ardından bir ay içerisinde her şey yoluna girdi. Joey her şeyi çok hızlı öğrendi. Arkadaşlarım sonsuz destek oldular. Evimize neşe geldi, sonsuz bir sevgi hakim oldu. Ev şenlendi, kalabalıklaştık, daha çok aile olduk. Aşıları bitti, dışarıya alıştı. Şimdi sonsuz sevgi halindeyiz. Evimin bir bireyi o artık. Bu kadar çok sevgi verebileceğini hayatta tahmin etmezdim, bilmezdim. Annem babam bile sadece onu özlediği için daha sık ziyaret eder oldular. Hastalandığında canım sıkılıyor, sürekli sarılıp öpesimiz geliyor falan. Sevginin sınırı ve tarifi yok yani. Sonsuza kadar gidiyor. Çünkü sonsuz bir masumiyet ve koşulsuzluk söz konusu. Tanıdığım insanların çoğundan daha değerli ve önemli artık Joey bizim için. Demek istediğim şu ki kendinize ve sahipsiz hayvanlara bu iyiliği yapın. Herkes daha sevgi dolu ve yaşamaya değer bir hayatı hak ediyor. 

Bir sonraki Joey'li post'umda çiş eğitimini nasıl tamamladığımızı anlatacağım. Herkesin bir yolu var tabii, her köpeğin de ayrı bir huyu. :)