EZGI KIRMIZI: Pour Out

I was trying to write about appropriate outfit post sentences but I couldn't. I wrote something and deleted. So I decided to get things off my chest like therapy session. I am soo depressed these days. So sick and tired of this city since I haven't left Istanbul since February which is so long for me. I need a break from everything and there is a lot to do in here. School, final exams, graduation, work, new work... Sometimes it is felt like everything that I've been carrying is bigger than me and smashing me up. I don't make a sentence like "I wish I were somebody else" but nowadays, I envy the girls whose only problem is their finals. Of course, I am aware of the fact that there are millions of people who have some really serious issues on their shoulders. I am not comparing myself with anybody. I am just talking about myself. I am about to graduate and I have some plans which I am not sure. Even the plan's itself not strictly defined. I don't like making strict plans because life is not that but sometimes It scares me and I know that if yo got scared, you are no longer able to do what you actually wanna do. This is life and life is this exact moment, breath and reboot. This is something that I always want to remind which is why I tattooed myself with all of this stuff. By the way, the real problem is I run out of coffee. I am so lazy to get my ass off and go buy coffee. This morning, I suddenly remember, someone put a card once on my car my about a kind of coffee delivery system from Nero / Starbucks. I also remember the most valuable lost item of mine which is a Ray Ban sunnies. It magically disappeared 3 years ago and I still hope to find it.

Bu yazıya başlamadan önce sürekli yazdım, sildim, ne yazacağıma karar veremedim. Uygun cümleler bulmaktansa şu an tam olarak ne hissetiğimi yazmak istedim. Kıyafetlerle ve konuyla tamamen alakasız olarak. Bir iç dökme seansı gibi ya da belki de terapi. Bu aralar çok sıkıldım. 5 ay olmuş, İstanbul'dan uzaklaşamadım ki benim için çok uzun bir zaman dilimi. Yaz geldi, hissedemedim. İş, ofis, okul, mezuniyet.. O kadar çok yapmam gereken şey var ki... Kimsenin yerinde olma gibi bir isteğim yok; ama şu üniversitenin birinci sınıfında olan ve tek derdi finallerinin kötü geçmiş olması olan kızlara özenmiyor değilim. Tabii ki benden büyük dertli insanlar var vs. vs... Zaten bunları başkalarıyla kıyaslayarak yazmıyorum. Okul bitiyor, hayatıma ne girecek tam olarak da biliyor sayılmam. Plan yapmayı sevmiyorum; ama yapmamak da biraz korkutuyor. Ama biliyorum ki bir şeyden korkarsan ve endişelenirsen istediğin şeylere ulaşamazsın. Ne istiyorum peki? Ne istediğimi de çok iyi biliyorum aslında. Küçük resimde kalıp günümüzün popüler sorunlarıyla depresyonik olmayı kendime yakıştıramadığım için silkeleniyorum. Hayat bu an. Kendime sürekli bunu hatırlatıp derin derin nefes alıyorum. Elime, koluma da bunların dövmesini yaptırdım zaten unutmayım diye. Bir de evde kahve bitti; hiçbir şey değil ama o çok eksik hissettiriyor final haftasında. Gerçekten çıkıp almaya üşeniyorum. Bir ara bir kartvizit koymuşlardı arabamın üzerine, eve teslim Starbucks / Nero kahvesi; ama bedeli normalden daha fazla. Nedense bu geldi bugün durup dururken aklıma. Bir de 3 sene önce kaybettiğim Ray Ban gözlüğüm geliyor bu aralar aklıma. hala nasıl kaybettiğimi anlamış değilim, uçtu gitti sanki...